Blade Runner

Het scheelt nog maar enkele maanden of we zijn in hetzelfde jaar beland waarin Ridley Scott zijn indrukwekkende dystopie Blade Runner situeerde. Rick Deckard (Harrison Ford) gaat op zoek naar de menselijke kloon Roy Batty (Rutger Hauer), wiens houdbaarheidstermijn is verstreken. Naar Philip K. Dicks sf-roman ‘Do Androids Dream of Electric Sheep’, vertoning van de director’s cut.

Los Angeles, 2019. In de door zure regen geplaagde stad jaagt Blade Runner Rick Deckard op androïden (‘replica’s’) die hun diensttijd erop hebben zitten. Als ze langer leven dan vier jaar gaan ze te zeer hechten aan het leven en worden ze onbruikbaar; in de overbevolkte grotestadsjungle moeten mensachtige robots immers zonder klagen het vuile werk opknappen. Al te menselijk mogen ze niet worden, laat staan dat ze een eigen wil ontwikkelen.    

nog altijd relevant

Blade Runner biedt een profetische blik op de dystopische samenleving van de toekomst, waarin het mensvriendelijke klimaat naar de gallemiezen is, het migratiethema opspeelt (Scott toont een Los Angeles met grote aantallen Aziatische inwoners) en kunstmatige intelligentie een rol opeist. Met de robotisering voor de deur lijkt de film anno 2018 nog net zo relevant als in 1982.

acteursdynamiek

De baanbrekende special effects, de sets, het camerawerk en de bijzondere acteursdynamiek tussen Harrison Ford en Rutger Hauer maakten Blade Runner tot een invloedrijke productie, hoewel de ontvangst in 1982 zuinigjes was.

Vertoning van de director’s cut, zonder voice-over en mét open einde.

Inleiding (NL) door filosoof Jos Hogenbirk; over Blade Runner Deckard in het voetspoor van René Descartes.