Op dezelfde manier ben ik dol op de verteller in Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain (2003). Of ik die verteller ook als opa zou willen adopteren weet ik niet want hij doet veilig verslag vanuit de studio. Wat ik wel weet is dat zijn anekdotes fantastisch zijn. Zo horen we dankzij hem dat Amélie zich bedenkt hoeveel orgasmes er op dat moment in de stad plaatsvinden (vijftien). Hij vertelt dat het 27 september 1987 is, de luchtvochtigheid zeventig procent bedraagt en dat er een man op een bankje zich realiseert dat er meer linkjes in zijn brein zijn dan atomen in het universum.
Waarom ik soms een alwetende verteller nodig heb
Een van mijn favoriete scènes in Moonrise Kingdom (2012) is het moment waarop de alwetende verteller aan het woord komt. De boel is net compleet geëscaleerd: er is een storm opgestoken, de kerk is geraakt door een blikseminslag en de personages hebben de brand maar net overleefd. Dan komt er een oude man met een rode jas en een scheef mutsje in beeld. Hij staat naast de omgewaaide kerktoren en geeft feitelijke informatie over de storm en het eiland. Hij vertelt hoeveel bomen er precies zijn omgewaaid en hoeveel regen er is gevallen. Hij ziet eruit als iemand die je zou willen adopteren als opa. Iemand die je alles vertelt over verschillende plantensoorten.
Door Emma Stomp31 maart 2017
Still uit Moonrise Kingdom (2012, Wes Anderson)
De alwetende vertellers in films stellen me altijd gerust. Terwijl we de hoofdpersonages zien lijden en voortploeteren in het leven vertellen zij met kalme stem wat er gaande is. De vertellers weten namelijk dat het goed gaat komen. Dat de personages uiteindelijk hun ware liefde zullen vinden. Dan kun je in de tussentijd net zo goed met wat belangrijke en minder belangrijke feiten op de proppen komen.
Still uit Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain (2001, Jean-Pierre Jeunet)
Als de geliefde van Amélie niet komt opdagen zegt de verteller dan ook: ‘Amélie ziet maar één verklaring. Hij is ontvoerd door een paar Afghaanse strijders, maar de truck raakte een mijn in Tajikstan. Hij overleefde het, vluchtte naar de heuvels en werd een Moedjahedien. Amélie weigert verdrietig te zijn om iemand die de rest van zijn leven borsjt zal eten.’
Omdat ik een dagdromer ben gaan er op organisatorisch vlak veel dingen mis in mijn leven. Zo stapte ik in de verkeerde metro toen ik een vliegtuig moest halen. Ik kwam ik er nog net op tijd achter dat ik de verkeerde richting op ging maar belandde wel met mijn lichaam tussen de metrodeuren. Ik ben altijd alles kwijt. Als ik even niets hoor van een geliefde verzin ik gelijk hele verhalen. (Misschien viel hij wel in de handen van een paar Afghaanse strijders, weet ik veel.)
Wanneer de paniek weer eens is uitgebroken stel ik me dan ook voor dat er een alwetende verteller is die van bovenaf verslag doet. Iemand die vertelt over de luchtvochtigheid, de temperatuur en de man op het bankje die naast me zit. Dan weet ik dat het uiteindelijk allemaal weer goed komt.