Werner Herzog

In zijn werk zoekt Herzog de plekken op waar onze planeet het meest buitenaards aandoet. Van de rand van actieve vulkanen tot de wereld onder het poolijs; van de jungle tot brandende olievelden; van de Sahara tot de dodencel. Hij richt zijn camera op mensen die in extreme omstandigheden leven en overleven – van wetenschappers op Antarctica tot kindsoldaten. De regisseur voelt een sterke geestverwantschap met de dromers, de obsessievelingen, de solitaire rebellen en de gemarginaliseerden, die om welke reden dan ook de gebaande paden links laten liggen. Middels verhalen over deze buitengewone individuen weet Herzog tegelijkertijd grotere verhalen over het menselijk bestaan te vertellen. Daarbij toont hij zichzelf als iemand met een koele, observerende blik maar ook met een groot mededogen. Ook zijn diepe interesse in voortrazende technologische ontwikkelingen bezielt veel van zijn films.

Herzog poogt de menselijke conditie in onze tijd te vangen en, in zijn woorden, “de innerlijke landschappen van de ziel” te verkennen. Hij schuwt er niet voor de werkelijkheid een handje te helpen om deze diepere, essentiële waarheid in beeld te brengen. Wie enkel geïnteresseerd is in de droge realiteit – de waarheid van de boekhouder – moet, aldus Herzog, maar naar beveiligingsbeelden kijken. Deze filmmaker is geen fly on the wall: hij ziet zichzelf liever als een woedende wesp waar je onmogelijk omheen kunt.

Zijn oprechte belangstelling voor de medemens, ook voor gemarginaliseerde of uitgesloten mensen, loopt als een rode draad door zijn oeuvre. Herzog is geïnteresseerd in mensen die buiten de gebaande paden leven, die om wat voor reden dan ook moeten 'vechten' voor hun bestaan, die niet begrepen worden door de samenleving.