A alma do osso

De 71-jarige Dominghuinhos leeft het leven op microniveau: zijn huis is een grot onder een overhangende rots, zijn dagelijkse bezigheden bestaan uit basale handelingen: een vuurtje ontsteken, een maaltijd bereiden en het zorgvuldig wassen van de talloze blikken en glazen potten die hij heeft verzameld. Water, vuur, wind en het verstrijken van de tijd - dat zijn de belangrijkste gegevens.

Wie alleen in de natuur leeft brengt zijn tijd grotendeels zwijgend door en richt zich contemplerend op de essentie van het bestaan, lijken de beelden te suggereren. Maar iedere kluizenaar heeft zijn geschiedenis; wanneer Guimarães het vertrouwen heeft gewonnen, vertelt Dominghuinos in associatieve monologen over zijn dromen, zijn verleden en de dood die komen gaat, onsentimenteel en zonder de redenen van zijn kluizenaarschap te onthullen.

A almo do osso (The Soul of the Bone) maakt met O homen das multidões (The Man of the Crowd, 2013) en Andarilho (Drifter, 2007) deel uit van een filosofisch getinte trilogie over de regio Minas Gerais. Guimarães betitelde het drieluik als “de trilogie van de eenzaamheid'; hij bezocht – zonder vast reisplan, improviserend en experimenterend – twintig stadjes in de regio en onderzocht de artistieke implicaties van een geestesgesteldheid: hoe film je eenzaamheid?