Accattone

Het speelfilmdebuut van filmmaker-schrijver-provocateur Pier Paolo Pasolini zette de filmwereld op zijn kop met zijn rauwe en elegante beelden van de onderkant van het Romeinse straatleven, en leek daarmee een nieuwe richting voor Italiaanse films aan te kondigen: het neo-neorealisme.

Pasolini herkende in pooier Accattone ‘alle oude kwalen, en alle oude, onschuldige goedheid van puur leven’, maar idealiseert hem niet. Hij laat al zijn onverzoenlijke tegenstellingen intact. De film in contrastrijk zwart-wit zit vol vooruitwijzingen naar de dood. Zo bevat het een prachtige scène waarin Accattone droomt dat hij zijn eigen begrafenis bijwoont en aan de begrafenisondernemer vraagt om zijn graf in de zon te graven.

Sinds zijn eerste film heeft Pasolini zowel niet-professionele (zoals nieuwkomer Franco Citti) als professionele (Adriana Asti) acteurs gebruikt, en schuwt hij de provocatie niet. Producent Alfredo Bini organiseerde destijds op het filmfestival van Venetië een avond tegen censuur (waar Fellini ook aanwezig was), nadat het ministerie de film probeerde te boycotten.