Aquarela

Waar veel regisseurs de nadruk zouden leggen op de schoonheid van de natuur, kijkt Kossakovsky (Belovy, ¡Vivan las antipodas!) naar de immense, angstaanjagende krachten die loskomen in het water. Hij schoot beelden over de hele wereld, van Mexico, Rusland, Schotland, Groenland, Venezuela, Portugal tot Amerika, gefilmd in 96 beeldjes per seconde, vanaf onmogelijk ogende camerastandpunten.

Met Aquarela wilde Kossakovsky alle emoties vangen die water teweegbrengt, niet alleen extase en inspiratie, maar ook angst en vernietiging. Een groot deel van de film staat dan ook onder hoogspanning.

orkaan

Zo trekt het Russische Baikalmeer elke winter talloze waaghalzen die met hun auto het ijs op gaan. Nu het ijs drie weken eerder dan normaal begint te smelten, zakt er niet zelden een auto doorheen. Als dit al geen hartkloppingen en onheilspellend gevoel oplevert, dan moet de huiveringwekkende orkaan op de Atlantische Oceaan en de straten van Miami nog komen. Dit is echt gevaarlijk en dat voel je.

gletsjerbrokstukken

Kossakovsky's filmische tour de force bevat ook genoeg rustige beelden, zoals de enorme gletsjerbrokstukken die als een walvis op een neer deinen, of het golvende ijs dat dansend zijn weg aflegt. Aquarela laat op al die manieren ervaren hoeveel kracht de niet-levende natuur heeft: de zee, het ijs, het weer. Kossakovsky zet de elementen nu centraal, laat ze zelf spreken, en geeft ze daarmee hun rechtmatige plek in onze door mensen overheerste wereld.