Archipel

Verwacht je niet aan een eentonige, informatieve documentaire over de voornamelijk Franstalige provincie in Canada. Dit is veeleer een verbluffende, lyrische en inspirerende showcase van twaalf animatoren die in twaalf verschillende stijlen werken en een soort dagboek oproepen van binnenlandse omzwervingen langs de St. Lawrence-rivier en zijn duizenden eilanden richting de Atlantische Oceaan.

Aan de hand van een intieme en enigmatische dialoog tussen een vrouw en een man die haar bestaan in twijfel trekt, construeert regisseur Dufour-Laperrière een reflectie op wat een territorium maakt, of het nu echt of symbolisch is. Geïnspireerd door Sans Soleil van de Franse filmessay-pionier Chris Marker, heeft de Quebecse filmmaker altijd interesse getoond in het spanningsveld tussen verhaal en vorm, en in het ritme van animatie, woorden en muziek. Zijn nieuwste film doorgraaft de Canadese grond en erfenis, en ontwikkelt zich tot een grillige semi-fictieve documentaire over een echt dan weer gedroomd land, of iets daartussenin. Met een combinatie van beeld en woord - zelfs Innu-dichter Joséphine Bacon is te horen terwijl ze een van haar werken voorleest - onderzoekt Archipel wat een land tot een gemeenschap maakt. De film nodigt ons uit op een imaginaire reis vol poëzie, rauwe archiefbeelden (verwerkt in de animatie), wervelende woorden, oude kaarten en foto's, en een geschiedenis van strijd en pijn. "Besta je?", vraagt de stem van de man aan die van de vrouw. Misschien doet het er niet eens toe. De filmreis is echt. En wij mogen die meemaken.