Baxter, Vera Baxter

Een vrouw (Claudine Gabay) verblijft in een sjieke villa en doolt door de vertrekken. Zij moet Vera Baxter zijn, de vrouw over wie anderen praten in een bar. ’s Avonds krijgt Vera bezoek van een vrouw genoemd ‘L’inconnue’ (Delphine Seyrig). Zij hoort Vera’s levensverhaal aan; een verhaal dat Vera deels zelf vertelt en deels te horen is in de voice-over (Duras).

Wat volgt is een vertelling over trouw en ontrouw, verveling, berusting en acceptatie van lijden. De verbintenis van Vera en Jean Baxter blijkt archetype van het Franse bourgeoishuwelijk, dat berust(te) op een onderdrukkende rolverdeling: de vrouw blijft thuis en is er voor de kinderen, de man brengt het geld binnen en heeft maîtresses.

Labels vermijden

Baxter, Vera Baxter tekent het leven van een vrouw wier bestaan leeg is; ook al heeft zij een minnaar (Gérard Depardieu), haar leven wordt volledig bepaald door wat de echtgenoot haar toestaat.

Duras draaide de film in de jaren dat ze zich solidair verklaarde met de feministische beweging, zonder zichzelf als ‘feministe’ te betitelen. De schrijfster en cineaste (India Song, L’ amant, Détruire dit-elle) wilde ieder label vermijden en ging haar eigen weg.

Eigenzinnig was ook Duras’ benadering van het filmvak: ze vermeed opgehoogd drama, koos voor strakke cadreringen die de beklemming van de personages benadrukken. Het ‘verhaal’ was vaak te horen in de voice-over, de acteurs bleven woordloos. Ook gaf ze de soundtrack een heel eigen rol. In Baxter, Vera Baxter is continu een Zuid-Amerikaans panfluitorkest te horen, in repeterende flarden, steeds variërend in geluidssterkte.