Bron voor de dorstigen

Joeri Ilyenko, cameraman van Paradzjanovs Shadows of Forgotten Ancestors (1964), debuteerde met een film die minstens zo omstreden was als die van zijn leermeester. Centraal staat een oude man die aan de rand van de woestijn woont. Zijn familie is uitgezwermd. Hij is achtergebleven met visioenen en herinneringen, die worden opgeroepen met behulp van krachtige documentaire beelden.

Bron voor de dorstigen doet denken aan de poëtische films van de Oekraïense filmpionier Oleksandr Dovjhenko, die ook van grote invloed was op het werk van Paradzjanov en Tarkovski.

De film werd gemaakt in de nadagen van de Dooi, maar bereikte nooit de bioscopen. Eind jaren tachtig was het een van de grote ontdekkingen toen de filmkluizen in de Sovjet-Unie zich eindelijk openden.

Vooraf een gesprek met Robbie Schweiger, kunsthistoricus, slavist en onderzoeker bij Stedelijk Museum Amsterdam, en de Oekraïense kunstenaar Nikolay Karabinovych.