Cao Guimarães – Artist Talk

Net als Apichatpong Weerasethakul heeft Cao Guimarães een bijzonder oog voor de kleine gebeurtenissen, voorwerpen, kleuren en geluiden waar men normaal gesproken aan voorbij gaat; zijn kracht is het om in het gewone een terloopse poëzie te ontdekken. Minuscule insecten, zeepbellen, regendruppels, op de grond gevallen bloemblaadjes, voetafdrukken en pluisjes zwevend in de lucht bevolken zijn films.

vrijheid in de marge

De filmmaker heeft een voorkeur voor juist die plekken waar mensen wonen die vaak over het hoofd gezien worden: mensen die zich onttrekken aan het voorspelbare, gestructureerde leven zoals dat in een moderne, op kapitalistische leest geschoeide maatschappij geleefd behoort te worden. Mensen in de marge van de samenleving: daklozen, kluizenaars, maar ook kinderen die voor hem de vrijheid vertegenwoordigen om op hun eigen manier te leven, verstoken van gedragsregels. Guimarães spiegelt ons alternatieve wijzen van leven voor, creëert ruimte om los te raken van ons gestructureerde leven. Belangrijke elementen in zijn werk zijn ook het landschap en andere natuurlijke fenomenen zoals het zonlicht, het weer, de reflectie van licht op het water; bij Guimarães is de relatie tussen de mens en zijn natuurlijke omgeving niet hiërarchisch, maar getekend door een natuurlijke samenhang. Het werk van autodidact Guimarães speelt zich af op het raakvlak van cinema en beeldende kunst. Hoewel documentair van oorsprong lijken zijn beelden te zweven tussen een gekende werkelijkheid en een wereld waarin de verschillende zintuigen hun eigen gang gaan, los van de rationele beschouwing.

over de kunstenaar

Cao Guimarães” films en installaties waren onder meer te zien op de filmfestivals van Locarno, Cannes, Rotterdam, Sundance en Venetië. Zijn werk is ook tentoongesteld en aangekocht door prestigieuze musea als Tate Modern, Londen, Guggenheim Museum, New York, Inhotim Institute in Belo Horizonte en de Fondation Cartier in Parijs.