Climax

Met films als Seul contre tous (1998), Irréversible (2002) en Enter the Void (2009) vestigde Noé zijn naam als filmer-met-de-voorhamer. De personages die zijn verhalen bevolkten waren disfunctioneel, gewelddadig, amoreel en slechts uit op eigen voordeel. Voor zwakkeren in de wereld is geen plaats, zo leek de regisseur te willen beweren, en steevast eindigden zijn door stuwende techno en trance voortgedreven verhalen in een afdaling in de hel.

transgressie en anarchie

Iets van dat op schok ingestelde zwartwitwereldbeeld lijkt te zijn bijgesteld in Climax. Bij vertoning in het Quinzaine-programma in Cannes liepen slechts zes mensen de zaal uit. De regisseur was verbaasd en wist zeker dat hij “iets verkeerd had gedaan.” Bezoekers kunnen gerust zijn: ook in Climax voert de handeling naar de door Noé verlangde donkere staat van transgressie en anarchie.

wervelende sjamaan

Voor zijn dansmusical contracteerde Noé jonge Franse dansers van allerlei kleur en overtuiging. Ze beheersen alle straat- en clubstijlen en zijn vastbesloten het te maken. De groep repeteert in een gymzaal en mag aan het einde van de training ontspannen. Sangria wordt uitgedeeld, de dansers drinken, maar wat ze niet weten is dat er LSD in de drank zit.

Hoe Noé de danstrip in beeld brengt – als een hedendaagse drugsmusical waarin de camera om de dansers wervelt als een paddenstoel-stonede sjamaan - is adembenemend.

Deze film wordt vertoond met Nederlandse of Engelse ondertiteling, zie de zijbalk voor meer informatie.