Daaaaaalí

In de films van Quentin Dupieux kan veel, zoniet alles. En zelden is er voor wat er gebeurt een logische verklaring. En waarom ook? Zo kan een hertenleren jas een heel eigen leven leiden (Deer Skin), een autoband moordzuchtige neigingen vertonen (Rubber) en een grote vlieg in een kofferbak twee losers bijstaan in hun poging een bank te beroven (Mandibules).

Dat een rasabsurdist als Dupieux interesse heeft in leven en werk van Salvador Dalí (1904 - 1989), surrealist, uitvinder van de 'paranoïde-kritische methode', showman, fantast, coscenarist van Un chien andalou en uitvinder van het genie Dalí, mag geen verwondering wekken.

Gekte op gekte

Hoe Dalí zelf zijn eigen commerciële kunstwerk werd, is het eigenlijke onderwerp van Dupieux’ heerlijk ontsporende vertelling. Een journaliste zit klaar om de Grote Dalí te interviewen, die echter alle pogingen daartoe saboteert. Hij stelt onmogelijke eisen, heeft seksistisch commentaar, klaagt over dan weer te veel en dan weer te weinig camera’s of wil met een Rolls-Royce over het strand rijden…

Dupieux laat Dalí door verschillende acteurs spelen, schakelt van de setwerkelijkheid over naar dromenland en stapelt neo-surrealistische gekte op gekte - werkelijkheid wordt droom, dromen blijken zich af te spelen in andere dromen, objecten kunnen zich zelfstandig verplaatsen, en ga zo maar door.

Daaaaaalí is een oneerbiedig eerbetoon aan de schilder die uithangbord werd van het surrealisme en, zegt Dupieux, niets minder dan een poging om zich bij het filmen los associërend te laten leiden door Dalí’s ‘kosmisch bewustzijn’.

Voorfilm

Voorafgaand aan Daaaaaali! zie je de korte absurdistische film Tulips (3') uit 1966 van Wim van der Linden. In deze zogenoemde 'sad movie' zien we een bijna bewegingsloos standbeeld van een vaas tulpen op een modern buffet.