Damnation

Karrer leeft sinds zijn ontslag een teruggetrokken bestaan in een grauw industriestadje op het Hongaarse platteland; zijn avonden brengt hij door in de Titanic Bar: daar staart hij verliefd naar de zangeres, zonder resultaat. Maar de vrouw is al getrouwd.

Zo zou de logline of pay-off kunnen luiden voor Béla Tarrs portret van een haveloze man in kommervolle omstandigheden aan de vooravond van de val van het communisme. Zou – want Tarr (Pécs, 1955) is niet een regisseur die zijn werk graag samenbalt in eenvoudige oneliners. Het verhaal speelt in zijn films een ondergeschikte rol, de beelden – in zwart-wit – doen het werk, soundtrack en muziek dragen zijn parabels over de mens als een bundel van existentiële wanhoop.

Het dierlijke in de mens

Damnation (1988) behoort met Sátántangó (1994) en Werckmeister harmóniák (2000) tot een trilogie die tot stand kwam in samenwerking met de Hongaarse romanschrijver en scenarist László Krasznahorkai. Alle drie de films zijn op te vatten als commentaar op de kwetsbaarheid van de menselijke beschaving; onverwachte, bedreigende ontwikkelingen blijken het dierlijke in de mens omhoog te brengen en doen de onderlinge solidariteit in een besloten gemeenschap snel teniet.

Toch is er soms een glimp van verlossing, als de drank vloeit, een balkanorkestje viool, klarinet en drums laat klinken en de barbezoekers zich verliezen in dronken dans.

...goed...adembenemend...buitengewoon mooi... (De Filmkrant)