Daughters of the Dust

Julie Dash is de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die een speelfilm maakte die werd uitgebracht in de bioscopen van de VS. Ze schreef het script naar aanleiding van verhalen over haar eigen familie en liet zich in haar stijl inspireren door literatuur van Afro-Amerikaanse schrijvers, die op hun beurt door jazz waren beïnvloed. Bijzonder is de gekozen vorm. Dash - vermaard voortrekker van de “black cinema”-beweging in de jaren zeventig - laat het verhaal vertellen vanuit het perspectief van een nog niet geboren baby.

Daughters of the Dust is het relaas van de nazaten van plantagewerkers op de eilanden voor de kust van Zuid-Carolina; zij maken zich op voor de reis naar de grote industriesteden in het noorden van de VS, een periode - rond 1900 - die bekend staat als de Grote Migratie. Voordat ze vertrekken houden de families een grote picknick op het strand, langzaam ontvouwen zich de onderlinge verhoudingen.

Dash toont strenge matriarchen, losbandige dan wel steil gelovige dochters, kinderen en kleinkinderen. Een aantal van de familieleden blijkt overleden, heden en verleden raken vervlochten. De matriarchen houden de West-Afrikaanse tradities en orale overlevering in ere, de wereld van de voorouderlijke geesten wordt aangeroepen.

impact op beyoncé

In 2004 riep de Library of Congress Julie Dash”s poëtische portret van de authentieke Gulah-cultuur uit tot nationaal erfgoed. De digitale restauratie ging in première op het Toronto International Film Festival en is nu in EYE te zien. Bijzonder: Dashs film was een belangrijke bron van inspiratie voor Beyoncés videoalbum Lemonade uit 2016. De magische poëzie in Daughters of the Dust hield de zangeres, performer en boegbeeld van het hedendaags zwart feminisme in de greep.

In samenwerking met UCLA is Daughters of the Dust, onder toezicht van cineast AJ Jafa, voor de eerste keer met de juiste kleurcorrectie gerestaureerd. Eindelijk ziet het publiek de film zoals Julie Dash het bedoeld had.

“...fantastische filmgedicht...magische sfeer... (***** De Filmkrant)

“ Mijlpaal...fraai gefotografeerd... (**** NRC Handelsblad)

“…een van de meest oorspronkelijke, onafhankelijk geproduceerde films die de afgelopen halve eeuw in Amerika zijn gemaakt… (**** Trouw)