De blinde fotograaf + De elektriseermachine van Wimshurst

Adriaan Ditvoorst verfilmde W.F. Hermans’ verhaal over een blinde jongeman die als fotograaf werkt. Erik van Zuylen maakte een koele, maar toch aangrijpende verfilming van het Hermans-verhaal 'De elektriseermachine van Wimshurst'. De films zijn voor het eerst samen te zien, wat oorspronkelijk de bedoeling was van de makers.

De blinde fotograaf (Adriaan Ditvoorst 1973 48’)

Tweede Hermans-verfilming door de regisseur van De witte waan en Ik kom wat later naar Madra. Na Paranoia (1967) koos Ditvoorst voor een verhaal uit Hermans’ bundel Een landingspoging op Newfoundland en andere verhalen (1957).

Een journalist (Cees Linnebank) wil een sensationeel verhaal schrijven over een blinde fotograaf, die bij zijn ouders in een donker, smal huis woont. De moeder (Elizabeth Hoytink) exploiteert haar beroemde zoon door geld te vragen voor interviews. De blinde fotograaf zelf ontkent alles wat zijn ouders zeggen.

Ditvoorst verfilmde het verhaal als griezelige, zwarte komedie in contrastrijke beelden en zware schaduwen.

De elektriseermachine van Wimshurst (Erik van Zuylen 1978 40’)

Voor deze korte film vormde het gelijknamige verhaal uit W.F. Hermans' bundel Een wonderkind of een total loss (1967) het uitgangspunt.

Gerard Thoolen speelt de elektrotechnicus die bij het sterfbed van zijn grootmoeder wordt geroepen. Allesbehalve vrolijke herinneringen aan zijn jeugd, waarin de volwassenen hem beperkten en frustreerden, komen terug.

De pers zag in Erik van Zuylens film een vertelling die opviel door zijn 'koele terughoudendheid', maar die ook ontroerde door de manier waarop de regisseur de kwetsbaarheid van een onbegrepen kind tot uitdrukking had weten te brengen.

Hermans werkte mee aan de eindversie van Van Zuylens scenario en vond onder andere een aandachtspunt in de rol van de kat in de film: "De kat is een levende elektriseermachine" noteerde hij in de kantlijn van het scenario.