De Keuze van Koolhoven: Night of the Blind
Regisseur en onstuitbare cinefiel Martin Koolhoven vertelt in De Keuze van Koolhoven over alles wat film de moeite waard maakt en in het bijzonder over de rijke geschiedenis van de genrefilm. Met dit keer de claustrofobische thriller Wait Until Dark, waarin we de tegendraads gecaste publiekslieveling Audrey Hepburn tegenkomen in de hoofdrol.
Het bioscooppubliek van de jaren zestig kende Hepburn vooral van rollen in romantische komedies als Breakfast at Tiffany's (1961) en natuurlijk de met Oscars overladen musical My Fair Lady (1964). Slimme zet dus van producent (en acteur) Mel Ferrer om Hepburn, zijn toenmalige echtgenote, als het slachtoffer te casten in een film waarin ze als blinde vrouw in haar eigen appartement geterroriseerd wordt door drie indringers.
licht doven
Alsof Audrey Hepburn in een bloedstollende thriller nog niet verrassend genoeg was, werd destijds na de aftiteling van de film ook nog eens het licht in de zalen gedoofd in plaats van aangedaan. Een gimmick die Wait Until Dark, gebaseerd op een toneelstuk van Frederick Knott, helemaal niet nodig had. Een eerdere Knott-verfilming, Hitchcocks Dial M for Murder (1954), was zo'n overbodig extraatje - 3D in dat geval - ook al niet bespaard gebleven.
sadistische gluiperd
Dat Wait Until Dark tegenwoordig wat minder bekendheid geniet, is misschien deels toe te schrijven aan die andere women-in-peril-film, die een jaar later het licht zag: Polanski's horrorklassieker Rosemary's Baby. Hoog tijd dus om de film van Terence Young, regisseur van drie vroege James Bondfilms, zijn rechtmatige plek in de thrillercanon terug te geven. Al was het maar om Alan Arkin alle registers te zien opentrekken voor zijn rol van de sadistische gluiperd Roat.
Voorafgaand aan de film bespreekt Martin Koolhoven een aantal films en scènes waarin een blind personage een belangrijke rol speelt.
Details
Voorrang op tickets? Steun Eye en zie meer.