De spiegel

Tijdens een zware zenuwinzinking herbeleeft de hoofdpersoon zijn jeugd. Beelden van zijn geliefde moeder, zijn eerste vriendinnetje en het huis van zijn kinderjaren trekken voorbij. Nostalgie, weemoed en dromen: Tarkovski noemde De spiegel zijn meest persoonlijke film – wat het publiek niet verhinderde de regisseur boze brieven te schrijven waarin hij gekapitteld werd vanwege “het hermetische karakter” van de film. De film ondervond zo”n weerstand van de Sovjet autoriteiten dat Tarkovski met gedachte speelde om te stoppen met regisseren. Brieven van aanhangers weerhielden hem hier van. In de inleiding van De verzegelde tijd citeert hij zo”n brief: 'Ik ben u dankbaar voor De spiegel. Ik heb precies zo”n jeugd gehad. Hoe kon u dat weten?'

korenvelden

Complex is De spiegel zeker: heden en verleden lopen door elkaar, het scenario is grillig en het spel is vaak geïmproviseerd. De spiegel is dan ook dé archetypische Tarkovski-film, waarin de menselijke ziel zich metafysisch verheft boven vriendelijk wuivende korenvelden. 'Ik geloof dat genezing ontstaat door een spirituele crisis', schreef Tarkovski, 'een spirituele crisis is een poging om zichzelf te vinden.'