Estácion Catorce

San Luis Potosi, Mexico. Een dorp waar de treinen aan voorbij rijden, op Estación Catorce stapt niemand uit en niemand in. Waarom ook – in het dorp is vrijwel niets te doen, de bevolking is arm en er is nauwelijks werk.

Hetzelfde slaperige dorpje wordt opgeschrikt als op een dag een kolonne zwarte auto’s naar binnen stuift en een drugskartel zijn machinepistolen leegschiet, een welgesteld echtpaar blijft dood liggen. De vader van de zevenjarige Luis ziet zijn kans schoon en steelt de mooie rode sofa van het vermoorde paar – aan de andere kant van de berg kan hij er goed geld voor vragen. Zoontje Luis gaat met hem mee.

Hedendaags Mexico

Wat volgt is het verslag van een barre tocht met de sofa als topzware handelswaar, gezien door de ogen van het jongetje Luis. Zijn onwetendheid en nieuwsgierigheid vormen de leidraad in een vertelling over hedendaags Mexico, de relatie ouder-kind en de vraag in hoeverre een vader die het beste voor zijn kind wil zich bewust is van moreel bedenkelijke handelingen.

Regisseur Diana Cardozo werkte eerder als journalist en scenarioschrijver. Over Estación Catorce zegt ze: “Ik wilde focussen op de perceptie van het kind en hoe het de wereld leert kennen; in de kindertijd is er nauwelijks besef van verleden en toekomst, en raakt leven in een gewelddadige omgeving genormaliseerd.”