Fior di male

De Italiaanse diva Lyda Borelli trad op in melodrama's vol heftige emoties. Rond de actrice ontstond een ware rage: vrouwen imiteerden haar kapsel, kleding en extatische manier van bewegen.

Met collega-diva's als Francesca Bertini en Pina Menichelli groeide Borelli uit tot een van de meest aanbeden vrouwelijke sterren van de vroege cinema. Italië smulde van hun verleidingskunsten en vergaapte zich aan hun schoonheid en de geëxalteerde, aan de opera ontleende speelstijl.

In Fior di male, de derde film die de diva maakte met regisseur Carmine Gallone, is La Borelli nog niet de geadoreerde femme fatale van bijvoorbeeld Rapsodia satanica (1917). Ze speelt de ambitieuze Lyda die zich status weet te verwerven in de hogere kringen. Een proces dat niet zonder kleerscheuren verloopt en waarvan de toonzetting gerust extatisch-melodramatisch genoemd mag worden.

De film werd gevonden in de vermaarde Desmet-collectie van Eye en geldt als schitterend voorbeeld van hoe kleur werd gebruikt in de vroege cinema.

Live muziek

De live muziek bij deze stille film in kleur wordt gespeeld door 'Cellophon', het cello-duo bestaande uit Paul Rittel en Tobias Stutz. Hun twee celli klinken als celli… of als contrabassen, of gitaren, violen, soms zelfs als slaginstrument of geluidseffecten. De twee muzikanten wagen zich ver buiten de grenzen van één genre en mixen vakkundig elementen uit klassieke muziek, jazz, pop en wereldmuziek.