Herfstsonate

Nadat ze haar kinderen jarenlang heeft verwaarloosd, bezoekt de gerenommeerde Zweedse concertpianiste Charlotte haar dochter Eva. Ze is geschokt als ze ziet dat haar andere, emotioneel labiele dochter Helena ook aanwezig is. De spanning tussen de vrouwen loopt op, tot alle opgekropte gevoelens tijdens een nachtelijk gesprek naar boven komen.

Cameraman Sven Nykvist kruipt dicht op de huid van de personages; woede, verdriet, tranen tekenen de gezichten van moeder en dochter die elkaar de maat nemen in lange verbale confrontaties – maar het zijn vooral de gezichten die spreken.

Getroebleerd

Herfstonate gold al gauw als klassieker vanwege het fenomenale spel van icoon Ingrid Bergman, in haar laatste filmrol. Regisseur Bergman had zijn naamgenote weten aan te zetten tot gelaagd, intens spel in een freudiaans geïnspireerde vertelling over getroebleerde relaties tussen ouders en kinderen.

De film past naadloos in Bergmans opvatting – hij was de zoon van een strenge dominee – dat het leven een pijnlijke gang door de diepte en de duisternis is, waarbij de filmmaker de taak heeft “af te dalen in de donkere kamers van onze zielen”.

Herfstsonate (Höstsonaten) was een van Bergmans laatste grote bioscoopfilms; na Fanny och Alexander (1982) regisseerde hij alleen nog maar tv-films (en theaterstukken), waarvan er twee nog te zien waren op het grote doek.

Vertoning op 35mm (Eye-collectie).