Housewitz

Lous, de moeder van filmmaker Oeke Hoogendijk (Het nieuwe Rijksmuseum), heeft een terugkerende nachtmerrie waarin ze niet meer weet hoe ze thuis moet komen, net als de dag waarop ze als Joods meisje werd gedeporteerd. Wat op het eerste gezicht heel gewone beelden lijken – een oudere vrouw in een woonkamer die televisie kijkt met haar kat – verandert geleidelijk in een zeer indrukwekkend portret van een scherpzinnige vrouw die al tientallen jaren het huis niet meer uitkomt en dagelijks moet leven met huisgenoot Holocaust. Zelfs de kerstboom, waar ze als een kind zo blij mee is, roept nog steeds de herinnering op aan Westerbork.

Via hun tragikomische telefoongesprekken en een webcamera in de woonkamer, weet Oeke ongelooflijk dicht bij haar moeder te komen. Met al haar eerlijkheid over het verdriet én haar scherpe gevoel voor humor opent Lous zich volledig voor ons. Die knappe balans weet de filmmaker te bewaren dankzij de delicate montage, waarin kampherinneringen van haar moeder worden afgewisseld met de vreugde van een reisprogramma op de tv en de kalmerende werking van housemuziek. Special mention IDFA Award for Best Dutch Film.