Ik ben er even niet

Maartje Nevejan speelde als kind aan zee. Ineens stopte ze, bevroren in de branding. Ze was er even niet meer bij. Later kwamen haar ouders erachter dat ze lijdt aan absence epilepsie, momenten van korte afwezigheid, een hapering van het brein. Waar ben je als je er even niet bent?, vraagt Nevejan zich al jaren af, zeker omdat ze weet dat haar zoon Abel dezelfde aandoening heeft.

dieren uit een schaduwwereld

De wetenschappers zijn er altijd vanuit gegaan dat er kortsluiting ontstaat in de hersenen, waarna je even je bewustzijn verliest. Maar tijdens een aanval heb je wel degelijk allerlei, vaak bizarre, ervaringen, zo vertellen verschillende mensen die ze spreekt. Sommigen zien wolven, dieren uit een schaduwwereld, of voelen zich achtervolgd. Ze betreden een andere wereld, een binnenwereld die net zo echt aanvoelt als de tastbare om ons heen. De documentaire gaat ook over het verliezen van de onbevangen blik van het kind – de grote onttovering.

zwartste zwart

Abel stond als achtjarige voor een kunstwerk en zei: “Zo voelt het!” Zo kwam Nevejan op het idee om kunstenaars en componisten te vragen om de absence ervaringen om te vormen tot kunst. Haar zoon gaat samen met een lotgenoot langs bij Anish Kapoor, die het patent bezit op het zwartste zwart Vantablack, waarin bijna al het licht wordt geabsorbeerd. Het doet Abel denken aan de zwarte gaten waar hij zich als astrofysicus in heeft gespecialiseerd. Kapoor spreekt over de horror vacui, de angst voor de leegte, die wij altijd met man en macht proberen op te vullen.