Il grido
In Antonioni’s vijfde speelfilm klinkt diens neorealistische verleden nog door. Voor de rol van de door zijn vrouw verlaten werktuigbouwkundige Aldo koos de regisseur echter een Amerikaanse B-acteur, Steve Cochran. De desolate opnamen van Aldo die met zijn dochtertje door de Po-vlakte dwaalt, maken nog steeds indruk. Filmprogramma bij de Antonioni-expositie ‘Il maestro del cinema moderno’.
Aan het eind van de jaren vijftig kroop Italië voorzichtig uit het dal van de naoorlogse economische misère; dat de stemming zeker niet juichend was toonde Antonioni – scherp analyticus met pessimistische inslag – in Il grido (“de schreeuw”). Zijn portret van de in een suikerfabriek werkende Aldo (Cochran) die door zijn geliefde (Alid Valli) opeens aan de kant wordt gezet kan gelden als allegorie voor de kwetsbare positie van het Italiaanse proletariaat in een rap moderniserende samenleving. De beelden – opgenomen in het industriële noorden van Italië, in de Po-vlakte – geven uitdrukking aan Aldo”s gemoedstoestand; radeloos loopt hij met zijn dochtertje door het bleke, mistige landschap op weg naar een fatalistisch einde, als de gedoemde held in een tragedie, op zoek naar liefde en trouw.Componist Giovanni Fusco voorzag Antonioni”s aangrijpende vertelling van een Erik Satie-achtige score, de film won de Gouden Luipaard van het Locarno-filmfestival.
Dit is onderdeel van
Details
Onderdeel van
Michelangelo Antonioni
Van 12 september 2015 tot en met 17 januari 2016 presenteerde Eye Michelangelo Antonioni – Il maestro del cinema moderno, een tentoonstelling rond een van de grootste filmvernieuwers van de 20e eeuw. De tentoonstelling heeft laten zien hoe Antonioni de filmgrammatica vernieuwde door vanuit het beeld te denken en minder vanuit het verhaal.
Voorrang op tickets? Steun Eye en zie meer.