Intolerance

Griffith ondernam dit ambitieuze project in reactie op de uitbreng van The Birth of a Nation (1915), het epische verhaal over twee families tijdens de Burgeroorlog. Griffiths kennelijke tolerantie ten aanzien van de Ku Klux Klan deed wenkbrauwen fronsen en leverde de regisseur het verwijt op een racist te zijn. Met Intolerance – nu een eeuw oud - wilde hij het tegendeel bewijzen; zijn kroniek over sociale onrechtvaardigheid door de eeuwen heen moest de “eeuwige strijd tussen onverdraagzaamheid en liefde” verduidelijken.

In een gewaagde parallelmontage combineerde Griffith de moderne tijd (de opkomst van de arbeidersbeweging in Californië) met de val van Babylon, de Bartholomeusnacht en de kruisiging van Christus. Heldin van de film en verbindende schakel is filmster Lillian Gish, die in alle vier delen terugkeert.

Griffith toonde zich buitengewoon inventief: hij tintte de delen in verschillende kleuren (amber, blauw, sepia, groen), gebruikte crane shots, sneed de verhaallijnen door elkaar (cross cutting), filmde gedeeltelijk op locatie en maakte van de finale een adembenemend gemonteerde climax.

Live muzikale begeleiding door de Nieuw-Zeelandse pianist John Sweeney, specialist in de begeleiding van stille-filmvoorstellingen. Sweeney speelde vaak in de BFI Southbank en is ook een veelgevraagd begeleider van dansvoorstellingen.