Inu-Oh

Masaaki Yuasa is wellicht een van de meest compromisloze anime-auteurs op aarde. Als er één "Maverick" is in de filmkunst, dan niet Tom Cruises Top Gun-piloot, maar wel deze übergeïnspireerde Japanse filmmaker. Zijn idiosyncratische stijl heeft al heel wat subversieve en entertainenede films opgeleverd, zoals Mind Game en - iets recenter - The Night Is Short, Walk On Girl. Yuasa is zo'n opmerkelijke beeldenstormer dat het misschien als een verrassing komt dat hij nu de nogal rigide wereld van Noh viert, een traditionele Japanse theatervorm waarbij gemaskerde dansers bovennatuurlijke verhalen interpreteren. Maar dat doet hij - uiteraard - op zijn eigen manier: met een quasirevisionistisch verhaal dat zich laat omschrijven als een oogverblindende middeleeuwse glamrockopera met onvergetelijke muzikale performances.

Inu-oh is een radicale en rebelse animefilm die zich afspeelt in het Japan van de 14de eeuw, wanneer de blinde biwa-speler Tomona en de mysterieuze, misvormde. verschoppeling Inu-oh (herkenbaar aan zijn gigantisch lange arm waarmee hij elke dance battle kan winnen) samen een band vormen om hun waarde te bewijzen aan het volk en het establishment. Inu-oh (ingesproken door Ayu-chan, de non-binaire zanger van de rockband Queen Bee) is een al dan niet bewuste revolutionair die alle maatschappelijke conventies uitdaagt door gewoonweg te zijn wie hij is. Yuasa's verbeelding - met de hulp van een roman van Hideo Furukawa - komt wel nog met meer plotelementen, maar ze staan allemaal in de schaduw van de anachronistische en adembenemende optredens van Tomona en Inu-oh. Op een gegeven moment bespeelt Tomona doodleuk zijn biwa achter zijn hoofd - hoeveel cooler kan een middeleeuwse artiest nog worden?