Invasion of the Body Snatchers

De invloedrijke film staat nog steeds open voor meerdere interpretaties: als een aanklacht tegen de communistenjacht van McCarthy; of juist als een aanval op het communisme en de gladgestreken, risicoloze samenleving waarin mensen emotieloze wezens worden doordat ze zich conformeren, en afwijkende ideeën en nieuwe vrijheden onderdrukken.De film speelt ook in op de angst dat een geliefde zich plotseling om onverklaarbare redenen koud en gevoelloos gaat gedragen. De dreiging en het psychologisch geweld komen van binnenuit het gezin – een gedurfde visie in de jaren 50 waarin vooral saamhorigheid in familie-sitcoms werd gepropageerd.Dr. Bennell is de vervreemde eenling die nog niet in een kloon getransformeerd is en een roepende in de woestijn is. Hij kiest voor een leven met liefde, waanzin, zelfs pijn, want hij is ervan overtuigd dat als je die ervaringen uitbant je ophoudt een volledig mens te zijn.

Hij verwerpt de rationele houding van een gekloonde psychiater die zegt: “Er is geen behoefte aan liefde of emotie. Liefde, ambitie, verlangen, geloof – zonder dat is het leven zo veel simpeler.”The Invasion of the Body Snatchers combineert de nachtmerrieachtige wereld van de griezelfilm, de voorspellende maatschappijkritiek van de sciencefiction en de paranoia van de film noir.

Met zijn genre-overstijgende aanpak was de film van invloed op Jean-Luc Godard, die de film citeert in zijn futuristische Alphaville, net als François Truffaut in Fahrenheit 451. Philip Kaufman en Abel Ferrara maakten een remake in respectievelijk 1978 en 1993 (als The Body Snatchers).