Japón

In dit gevoelige, bejubelde speelfilmdebuut van Carlos Reygadas reist een man van Mexico-Stad naar een geïsoleerd dorp in zijn bergachtige geboortestreek om zelfmoord te plegen. Daar ontmoet hij een vrome oudere vrouw (Magdalena Flores) die zijn verlangens opnieuw doet ontwaken. Met een bijzondere liefde tot gevolg. Voor Japón maakte Reygadas gebruik van niet-professionele acteurs en van subliem 16mm CinemaScope. De ruige schoonheid van het Mexicaanse platteland is aards en bijna tastbaar. Reygadas creëert zo een mentaal landschap waar religie zich vermengt met seks, het leven met de dood, en het dierlijke met spiritualiteit. Japón is een bedwelmende reis die je meevoert door een onbekend filmisch landschap, en die in één klap de naam van de regisseur vestigde.

kijken, luisteren, ervaren

Waarom de man - hij draagt geen naam - op de rand van zelfmoord staat, blijft onduidelijk. In de belevingswereld van de regisseur zou het zoeken naar een verklaring ook volkomen zinloos zijn; men leeft, men heeft plezier, men lijdt, men wil niet meer leven. “Zijn films zijn beter te begrijpen door te kijken, luisteren en ervaren, dan door te denken of verklaren”, schreef De Filmkrant naar aanleiding van Japón.

gekmakend

In zijn speelfilmdebuut toont Reygadas zich al een eigenzinnig filmauteur die weinig op heeft met de op het verhaal gerichte Hollywoodvertelling; net als zijn grote voorbeeld Andrej Tarkovski kiest Reygadas voor het weergeven van stemmingen en gevoelens door middel van beelden, geluiden en muziek. In 2003 vertelde Reygadas aan Sight & Sound:

“Toen ik ongeveer 15 was, gaf mijn vader me een Tarkovski-film op VHS. Ik was verrast door de eenvoud, en de kracht die van één enkele gebeurtenis uitgaat. Ik hou niet zo van verhalende films en ik herinner me nooit de dialogen van een film; wat me bijblijft zijn het geluid, het beeld en de camerabeweging. Met Tarkovski lijkt het alsof er uit elk beeld en geluid een directe emotie komt. Gekmakend."