Kind van de zon

Na een lange carrière als regisseur van opdrachtfilms - grotendeels in het culturele circuit en voor de overheid -maakte Van Nie midden jaren zeventig een aantal fictiefilms. Kind van de zon (1975), Een stille liefde (1977) en Doodzonde (1978) bleken maatschappelijk betrokken speelfilms waarin de hoofdpersonen de problemen in hun leven tastend het hoofd proberen te bieden.

Kind van de zon - over het dorpsmeisje Anna dat vereenzaamt in de grote stad, in een inrichting wordt opgenomen en het stempel schizofreen krijgt opgedrukt - maakte bij verschijning grote indruk door het indringende spel van actrice Josée de Ruiter. De film was gebaseerd op het echte verhaal van een jonge vrouw uit een steil tuindersgezin; over haar ervaringen in de kliniek had ze verslag gedaan in urenlange bandopnamen.

Kind van de zon werd destijds geprezen als - noodzakelijke - aanklacht tegen brute behandelmethoden als de elektroshock. De jury van het Chicago International Film Festival nomineerde Van Nie”s eerste speelfilm zelfs voor de hoofdprijs.