La captive

Chantal Akerman baseerde La captive losjes op La prisonnière, het vijfde deel van Prousts À la recherche du temps perdu. De film opent met Simon (Stanislas Merhar), de filmversie van Prousts verteller, die Super 8-beelden van zijn geliefde Ariane (Sylvie Testud) terugspoelt en opnieuw bekijkt, obsessief de bezwering "Je vous aime bien" herhalend. Akerman legt hiermee zoals vaker de nadruk op gesproken emoties, woorden vol liefde uitgesproken uit wanhoop, uit gewoonte of zelfgenoegzaamheid.

destructief verlangen

Hitchcock en Bresson zijn niet ver weg in dit portret van destructief verlangen binnen een relatie. De bezitterige Simon begeeft zich op verboden terrein als hij Ariane in de gaten houdt in een tijdloos, haut-bourgeois Parijs. Akerman put daarbij vrijelijk uit andere delen van Prousts meesterwerk, waarbij ze het boek tot de essentie terugbrengt: de emoties, de essentie van spraak en beweging, zoals alleen Akerman dat kan.

hartverscheurende muziek

Akerman maakt in La captive gebruik van statische shots; de ingetogenheid van de opnamen wordt slechts doorbroken door de hartverscheurende, romantische muziek. "Uiteindelijk is La captive een betere Proust-adaptatie dan Raúl Ruiz' Time Regained [uit hetzelfde jaar], ondanks - of misschien vanwege - het feit dat het veel vrijer is, de plot is veranderd en het biedt een feministische kritiek op het origineel" (aldus filmcriticus Jonathan Rosenbaum). Het scenario werd mede geschreven door Eric de Kuyper, die aan verschillende van Chantal Akermans films meewerkte.