Last resort

De jonge Russische Tania reist met haar zoontje Artiom naar Engeland. Ze komt niet verder dan de douane; de verloofde die het reisdoel was, laat zich niet zien. In een grauw asielzoekerscentrum in een versteende badplaats heeft beheerder Alfie ondertussen moeite de rust te handhaven. Ook Tania en Artiom belanden in deze onrust tussen de uitzichtlozen, in de ijdele hoop dat de verloofde zich nog meldt. De verveling slaat genadeloos toe, Artiom leert ijverig Engels maar komt ook in verkeerde kringen terecht. Evenals zijn moeder, want het geld is op. Alfie is de enige, die begrip voor ze lijkt te hebben.

flarden

Regisseur Pawel Pawlikowski creëert geen sociaal drama in de traditie van dat genre, maar behandelt de gebeurtenissen als zomaar een passage uit het leven van de personages. Met associatieve beelden, die de werkelijkheid in slordige flarden en poëtische details lijken te betrappen, laat hij zien wat mogelijk is wanneer een documentairemaker een speelfilm opneemt.

winterse badplaats

Pawlikowski werd door zijn vaste opdrachtgever de BBC en het Britse Documentary Department gevraagd om de aftrap te geven in een experiment, waarbij documentaristen hun filmische visie in fictie tot uiting brengen. Dat The Last Resort, als BBC-film, ook in de bioscoop werkt, is te danken aan de beeldende kracht waarmee de regisseur, met hulp van cameraman Ryszard Lenczewski, het uitzichtloze wachten in een betonnen, winterse badplaats vastlegt. Met nuchtere blik, bijna monter, registreert hij de wanhoop. Daarbij geholpen door de dialogen, voorop die van zoon Artiom, die over zijn moeder zegt: “She loves men who make her cry”. En over het Britse eten: “This fish has no fish in it”.