Le livre d'image

Welke beelden kiezen we om welke verhalen te vertellen en wiens werkelijkheid komt in die verhalen – ook wel ‘cinema’ genaamd – tot uiting? Het is een van de rode draden in het omvangrijke oeuvre van cineast Jean-Luc Godard, die in september op 92-jarige leeftijd overleed.

Ook in zijn laatste grote film – een documentaire – borduurt Godard voort op z’n vaste thema: het verschil tussen woord en beeld en tussen werkelijkheid en representatie van de werkelijkheid, uitgewerkt in vijf hoofdstukken.

Zelfreflectie

Vooraf gaat filmcriticus Hugo Emmerzael (Filmkrant) dieper in op de essayistische, zelf-reflexieve kant van Godard, aan de hand van filmische traktaten als Histoire(s) du cinéma (1989 - 1999), Film socialisme (2010) en Adieu au langage (2014). Een inleiding op de polemische vorm- en vertelexperimenten van Godard.

Emmerzael: “De laatste film van een grootse regisseur kan je nooit bestellen of voorspellen, maar in het geval van Jean-Luc Godards Le livre d'image had het bijna niet anders kunnen lopen. Dit is dé epiloog van Godard, een vakkundig gemaakt slotstuk dat vol zelfreflectie terugblikt op de verhalenwereld van film en de beelden die gekozen worden om die verhalen te vertellen.

Adieu

Le livre d’images is een kritisch werk over de geschiedenis van cinema, met name over diens verbeelding van de Arabische wereld, waar Godard een nieuw radicaal politiek en esthetisch potentieel in zag. Enigmatisch en ongrijpbaar, speels en spontaan, intellectueel en ambachtelijk: Le livre d’images is Godard op zijn Godardiaanst, een beter adieu van de grootmeester van de filmkunst kun je je niet wensen."