Memoria

Jessica (Tilda Swinton) is een Schotse orchideeënspecialist die in Bogotá uit haar slaap wordt gehaald door een luide knal. Het geluid, dat alleen Jessica lijkt te horen, is van ​​een onheilspellende schoonheid die deel lijkt uit te maken van het omringende landschap – of het nu de drukke straten van Bogotá zijn of de groene bergen, waar ze een archeologe opzoekt. Is het geluid echt of zit het in haar hoofd?

In een poging het raadsel op te lossen, raadpleegt ze een geluidsspecialist en trekt naar het platteland, waar ze een man ontmoet die – zoals de held van Borges’ verhaal ‘Funes de allesonthouder’ – beweert nooit iets te vergeten.

Weerasethakul, in 2010 winnaar van de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes met Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives, maakte opnieuw een adembenemend, poëtisch onderzoek naar geluid, tijd en geheugen. Filmfest Gent noemde het ‘een fluisterend beeldgedicht, verpakt in lange shots, dat je als een langzaam opdoemende mist omspant, je stevig vastgrijpt en uiteindelijk door elke porie van je lichaam naar binnendringt, recht naar het hart, om je tot slot betoverd achter te laten’.

Voorfilm

Voorafgaand aan Memoria zie je January Stories (cinema version) van Apichatpong Weerasethakul, een korte film waarin herinneringen opgaan in de lage resolutie van een pocketcamera, of Bloeiende bloemen en plantenbewegingen (J.C. Mol, 1932, 5’) met een nieuwe score van Thijs Havens (Eye). Een vroege Nederlandse wetenschappelijke film waarin bloemen versneld ontluiken. Persoonlijke keuze Tilda Swinton, die voor alle hoofdfilms een korte film selecteerde – uit haar eigen filmografie of uit de Eye-collectie.