Mysterious Object at Noon

De inspiratiebron voor Mysterious Object at Noon is automatisme, een techniek van de surrealisten waarbij je een automatische tekening maakt vanuit het onderbewuste, en cadavre exquis, een kettinggedicht waarbij je niet weet welke zin de vorige schrijver heeft opgeschreven. De spontane verhalen die we in Apichatpong Weerasethakuls hoogst originele debuut horen hebben op het eerste gezicht dan ook niets met elkaar te maken. Op hun reis van het noorden naar het zuiden stuit de crew op uiteenlopende mensen die gevraagd worden om het verhaal te hervatten, waarbij ze hun fantasie de vrije loop mochten laten. De crew stopte toen de 16mm zwart-witcamera kapot ging: het laatste shot is letterlijk ook het laatste stuk film dat door de camera liep. Na hun aankomst in het zuiden keerde de crew terug naar Bangkok, waar ze het aaneengerijgde verhaal omzetten in een fictie-drama met niet-professionele acteurs, balancerend tussen documentair realisme en avant-garde.

Al uit zijn debuut blijkt Weerasethakuls fascinatie voor de poreuze grenzen tussen het waargebeurde en de verbeelding. Ook heeft hij al een scherp oog voor de plekken waar hij filmt, voor toeval en willekeur. Zijn werk, diepgeworteld in het lokale, is nauw verbonden met de regio waarin hij filmt en de mensen met wie hij samenwerkt. Zijn vernieuwende werk is dan ook geworteld in een eeuwenoude traditie: de schoonheid van het verhalen vertellen.