Nazarin

Francisco Rabal maakt grote indruk als Don Nazarío, een Mexicaanse priester die in armoede leeft. Als hij Andara opvangt, een prostituee op de vlucht na een moord, wordt hij onteerd door de Kerk. De priester komt vervolgens zonder huis te zitten nadat Andara zijn huis in brand heeft gestoken. De verjaagde Don Nazarío reist van dorp naar dorp, waarbij hij tegen zijn zin in wordt gevolgd door Andara en Beatriz, een vrouw die in de steek is gelaten door haar geliefde. De zelfingenomen pater Nazario ziet niet dat zijn altruïsme de wereld koud laat.

wrede menselijke natuur

Nazarín is een naturalistische en genadeloze film die je doet nadenken over de wrede menselijke natuur en de grenzen van religie en toewijding. Nazarín dong in 1959 in Cannes mee naar de Gouden Palm maar was pas in 1968 in Nederland te zien. Nazarín is samen met Los olvidados (1951) een van de sterkste films uit de periode dat Luis Buñuel films in Mexico draaide.

een van tarkovski's favoriete films

Buñuel hoorde volgens Andrej Tarkovski tot de selecte groep 'poëtische filmmakers', samen met Bresson, Dovzhenko, Mizoguchi, Bergman en Kurosawa: 'Het werk van deze filmmakers is moeilijk te distribueren: het weerspiegelt hun innerlijke verlangens, en dit druist altijd in tegen de publieke smaak. Dit betekent niet dat de filmmakers niet begrepen willen worden door hun publiek, maar dat ze zelf proberen om de innerlijke gevoelens van het publiek op te pikken en te begrijpen.' Nazarín was de Buñuel-film die hem het meest aan het hart ging: de film eindigde op nummer 3 in de top tien die de regisseur in 1972 samenstelde met zijn favoriete films. Nazarín werd recentelijk gerestaureerd door Cineteca Nacional Mexico en dit jaar vertoond in Cannes Classics.