Nummer Achttien

Videokunstenaar Guido van der Werve laat de kijker al een oeuvre lang in verbazing achter. Voor de camera blies hij ooit de ramen uit het ouderlijk huis; in zijn eerste werkstuk van speelfilmlengte onderzoekt hij de jeugdtrauma's die hem gevormd hebben.

Op zijn 39ste overkwam Van der Werve een ernstig verkeersongeluk. Niet alleen moest hij langdurig revalideren, ook mentaal kwam de klap hard aan. De man die overal in wilde uitblinken, van componeren en schaken tot het rennen van marathons, keerde tijdens zijn revalidatie terug naar zijn jeugd waarin hij voortdurend te horen kreeg dat hij abnormaal gedrag vertoonde. Zo kwam hij erachter 'dat ik door een minderwaardigheidscomplex altijd aan het overcompenseren was,' vertelde hij vorig jaar in een interview met Trouw.

Zelf betitelt Van der Werve zijn in een unieke filmische vorm gegoten zelfonderzoek als autofictie. Nummer achttien markeert een nieuwe fase in zijn oeuvre, maar is er ook voortzetting van. Van de voorgaande zeventien nummers is Nummer acht (2007), waarin we de maker voor een enorme ijsbreker uit zien lopen, ongetwijfeld de beroemdste. Tien nummers verder heeft Van der Werve nog niets aan 'abnormaal gedrag' ingeboet.