O homem das multidões

De regisseurs kozen een ongebruikelijk vierkantig beeldformaat (1:1) dat voor een gecomprimeerd Polaroid-effect zorgt. Voor hun studie naar urbane eenzaamheid legden ze de nadruk op de afzonderlijke handelingen van de hoofdpersonen in hun (beknellende) huiselijke omgeving.

Metrobestuurder Juvenal leidt een afgezonderd bestaan, zijn huis – leeg en kaal – lijkt zijn emotionele gesteldheid te reflecteren. Zijn leven bestaat uit werken en thuis voor zich uit staren; als hij dorst heeft drinkt hij water uit de kraan, uit het enige glas dat hij bezit. Is hij verbaasd dat de levendige stationschef Margô hem uitkiest als getuige voor haar aanstaande huwelijk? Hij laat het niet merken, intussen chat Margô solitair op het internet en houdt ze Juvenal obsessief in de gaten via de bewakingscamera”s op het spoor.

O homen das multidões is een verzameling tableaux van grotestadsleven, waarin visuele details als spiegel fungeren van het innerlijk leven van de hoofdpersonen. De laatste twintig minuten van de film doet muziek van de Braziliaanse groep O Grivo hetzelfde, maar dan met geluid.

O homen das multidões (The Man of the Crowd) maakt samen met A almo do osso (The Soul of the Bone, 2004) en Andarilho (Drifter, 2007) deel uit van een filosofisch getinte trilogie over de regio Minas Gerais. Guimarães betitelde het drieluik als “de trilogie van de eenzaamheid; hij bezocht – zonder vast reisplan, improviserend en experimenterend – twintig stadjes in de regio en onderzocht de artistieke implicaties van een geestesgesteldheid: hoe film je eenzaamheid?