Orphée

Afdalen in de onderwereld om je geliefde weer te ontmoeten, het is een klassiek gegeven. In de handen van dichter, filmer en ontwerper Jean Cocteau werd het Orpheus-verhaal een briljante, surrealistische parabel over de Dood en de Liefde.

De regisseur plaatst de door gebrek aan inspiratie gekwelde schrijver Orphée (Jean Marais) en zijn vrouw Eurydice (Marie Déa) nog in de actualiteit van de Parijse rive gauche van de late jaren veertig. Wanneer Orphée – in de ogen van de existentialistische jeugd een relikwie van oude tijden – naar de onderwereld wordt gevoerd door de Prinses (Maria Casarès) en door de Spiegel stapt, krijgt de verbeelding vrij spel in schilderachtige droombeelden vol (persoonlijke) symboliek.

Magisch

Net als de VR-ervaring 'Eurydice: een afdaling in oneindigheid' (Celine Daemen), die nu in Eye is te beleven, is Orphée een verkenning van verlangen, afscheid en magische verbeeldingskracht. Met Le sang d’un poète (1932) en La belle et la bête (1946) geldt Orphée als een van Cocteau’s beste films.

Bij de VR vertoont Eye drie gerelateerde films; naast Orphée zijn ook Orfeu negro (Marcel Camus, 1959) en Claude Goretta’s Orfeo (1985) te zien.