Pauline Curnier Jardin - films & talk

Programma

• 

  Fat to Ashes (Pauline Curnier Jardin, 2021, 21')

  Fat to Ashes combineert drie verhaallijnen, te beginnen met een religieus festival ter ere van St. Agatha. Volgens de legende liet de Romeinse prefect Quintianus Agatha martelen en haar borsten amputeren omdat ze zijn avances weigerde, vandaar haar positie als beschermheilige van verkrachtingsslachtoffers, borstkankerpatiënten, voedsters en klokkengieters en als beschermster van brandslachtoffers.
  
  De film snijdt van Agatha's festival naar het Keulse carnaval, een week van overdaad die loopt van zogenaamde Vette Donderdag tot Aswoensdag die het begin markeert van de vastentijd en een periode van bezinning. De derde verhaallijn volgt de rituele slachting van een varken in een Italiaans bergdorp, op een donkere, koude ochtend waar landbouw verandert in cultuur en levend vlees een stuk vlees op het bord wordt.

• 

  Adoration (Pauline Curnier Jardin, 2022, 9')

  Door middel van tekeningen gemaakt door vrouwelijke gevangenen verbeeldt de film, in collagestijl, het vergeten verhaal van Casa di Reclusione Femminile, een Venetiaanse vrouwengevangenis die vroeger een klooster huisvestte. In de zestiende eeuw werden sekswerkers en andere vrouwen die zich niet aan de maatschappelijke norm hielden verplicht het klooster in te gaan. Daar voerden ze jaarlijks toneelstukken op voor de Venetiaanse elite als manier om van zich te laten horen. Adoration ging vorig jaar in première tijdens de biënnale in Venetië.

• 

  Ausgeblutet, Bled Out, Qu'un sang impur (Pauline Curnier Jardin, 2019, 16')

  Qu'un sang impur begon als een losse remake van Jean Genets Un chant d'amour (1950), een homo-erotisch liefdesverhaal tussen gevangenen, onder het smachtende oog van een sadistische gevangenisbewaker. In de film van Curnier Jardin worden glanzende jonge mannenlichamen vervangen door postmenopauzale vrouwen, die hun erotische kracht vieren nadat ze zich hebben ontdaan van de patriarchale constructie die hen 'van de markt' haalt (zoals schrijfster Virginie Despentes zou zeggen).
  
  Nu ze ontsnapt zijn aan de voortplantingscyclus, niet langer een object van verlangen, kent de kunstenaar ze een speciale kracht toe. In hun moment van nood bloeden ze opnieuw.

• 

  Fireflies (Pauline Curnier Jardin, 2021, 7')

  Een meditatie over liminale ruimtes en verlangen. De film werd ontwikkeld samen met de sekswerkers van de Feel Good Cooperative in Rome, een co-initiatief van de kunstenaar in een poging financiële hulp te bieden aan sekswerkers tijdens de pandemie.
  
  De film is opgenomen in de marge van de oude keizerlijke stad. Lang geleden waren daar vuurvliegjes. Tegenwoordig fungeren de koplampen van auto's als zoeklichten, terwijl hoerenlopers sekswerkers spotten door middel van grillige lichtflitsen. Zij kunnen op hun beurt worden verlicht door een zaklamp die op hun onzichtbare lichaam wordt gericht, een vuurkorf of een klein kampvuur. De voornamelijk transsekswerkers die er werken en optreden doen zelf denken aan vuurvliegjes.