Playtime

Playtime is gedraaid op he grandioze breedbeeldformaat 70mm. Om het afstandelijke karakter van de moderne stad te vangen, filmde Tati voornamelijk totaalshots, waarin de personages lijken te verdrinken. Hij schetst ons in Playtime een wereld die bezeten is door geld, overdreven luxe, rare techniek en koude kille architectuur. In deze wereld bestaat het individu niet meer, er zijn alleen nog mensenmassa's, iedereen is druk bezig met zichzelf en met werk.

Playtime bevat vooral figuranten en geen dialogen, alleen eindeloos geroezemoes in wel honderd verschillende talen. De bescheiden rol van Monsieur Hulot en de ambities van Tati (“Ik pleit voor het individu in een wereld die meer en meer ontmenselijkt”) vielen bij publiek en kritiek niet in goede aarde. Het werd een van de grootste flops uit de geschiedenis. Nu wordt de film algemeen erkend als Tati's meesterwerk.

Tijd ver vooruit

Jacques Tati startte in 1964 met de opnamen van Playtime (1967), een van de duurste films uit de geschiedenis, waarvoor hij aan de rand van Parijs een stad liet bouwen, 'Tativille'. Hij investeerde zijn volledige kapitaal in de productie, maar zag zijn inspanningen miskend door filmcritici en publiek. Het echec van Playtime betekende het einde van Tati's carrière. Hij ging failliet en belandde in de financiële schulden. Playtime, door Francois Truffaut ooit omschreven als “een film gemaakt door buitenaardse wezens, waarin onze aarde belachelijk gemaakt wordt”, bleek zijn tijd ver vooruit en groeide bovendien uit tot een cultklassieker.