Post Tenebras Lux

In Post Tenebras Lux - naar een citaat uit het Boek Job ( ‘Na de duisternis het licht’) - schildert Reygadas een duister, expressionistisch portret van de nietigheid van de mens ten opzichte van de natuur. Tegen haar magische, overweldigende kracht kan hij nauwelijks iets in brengen.

Echtgenoot Juan lijkt niet echt op te fleuren van het leven in de buitenlucht van de Mexicaanse wildernis; hij is in de greep van onverklaarbare agressieaanvallen en zijn seksleven met Natalia kan hem nauwelijks bevredigen. Onontkoombaar drijft de jonge vader weg van zijn gezin, steeds vreemder wordt zijn gedrag.

Net zoals in Stellet Licht toont Reygadas zich in zijn vierde speelfilm een eigenzinnig auteur die weinig op heeft met de reguliere Hollywoodvertelling. Liever mikt hij op een intuïtieve filmervaring, waarbij het tonen van onopgesmukte levens in een naturalistische setting de voorkeur heeft.

Als voorbeelden voor zijn indringende regiestijl noemt Reygadas dan ook vaak Carl Theodor Dreyer (La passion de Jeanne d’Arc) en de Russische filmer-mysticus Andrei Takovski (De spiegel, Stalker).