Raw

De 16-jarige student diergeneeskunde Justine is overtuigd vegetariër. Totdat ze tijdens een ontgroeningsritueel gedwongen wordt rauwe konijnenniertjes te eten.

Justine walgt, maar ontdekt later dat haar honger naar vlees niet te stillen is. Evenmin als de honger naar seksuele ervaringen en… méér vlees. De verlegen jonge maagd ontpopt zich tot een verleidelijke vamp, met ontembaar kannibalistische verlangens.

Cronenberg-bewonderaar

Met Raw, haar speelfilmdebuut, baarde regisseur Julia Ducournau (Parijs, 1983) veel opzien. Dat is mild uitgedrukt: bioscoopbezoekers vielen flauw of moesten de zaal verlaten bij het aanschouwen van Julia’s transformatie, gadeslagen door haar oudere, eveneens vleesetende zus.

Toch is het Ducournau, groot horrorliefhebber en bewonderaar van het werk van David Cronenberg, niet in de eerste plaats om grove shockeffecten te doen. Julia’s coming of age-vertelling is voor de regisseur ook een verhaal over hoe vrouwen naar hun eigen lichaam kijken en hoe het lichaam voor ons denkt.

Oude rituelen

“Hoe het lichaam zich ontwikkelt en reageert is een voorafschaduwing van wat zich in de geest afspeelt”, zegt Ducournau in een interview met The Guardian. De uitslag die Justine krijgt na het eten van de konijnenniertjes is een teken van de veranderingen in haar karakter, aldus de regisseur.

En kannibalisme is niet iets onmenselijks, maar maakt deel uit van oude menselijke rituelen. “Ga maar na, als je voor de grap in iemands arm bijt zou je soms best door willen bijten, maar dat doe je niet vanwege de ethische bezwaren en geboden die je zijn ingeprent.”

Het zijn verfrissende geluiden in het door preutse politieke correctheid gedicteerde hedendaagse filmklimaat. Dat dacht men ook in Cannes, waar Raw de FIPRESCI-prijs van de filmkritiek won. Ducournaus tweede speelfilm Titane sleepte dit jaar zelfs de Gouden Palm in de wacht.