Salaam Cinema

In 1995 plaatste Mohsen Makhmalbaf een oproep in Iraanse kranten om acteurs te vinden voor een film over de honderdste verjaardag van de cinema. Duizenden mensen stroomden toe. “We zijn al begonnen met filmen”, spreekt de regisseur de eindeloze menigte toe. “We zullen ongeveer honderd van jullie selecteren en sommigen zullen een hoofdrol spelen. Jullie zijn zowel het onderwerp als de acteurs van deze film. Ik heet jullie dus welkom in jullie eigen film.”

Als een verlicht despoot interviewt hij tientallen gretige kandidaten. Huil binnen tien seconden! Lach! Dans! Mensen die in het dagelijks leven zwijgzaam en argwanend over straat gaan, geven hier antwoord op de meest intieme vragen; anderen schromen niet om de waarheid te manipuleren. Het demonstreert het aura van de cinema, dat een aparte plek buiten de werkelijkheid lijkt te creëren. De wannabe-acteurs geven zich over aan de man van wie ze denken dat die hun lot kan bepalen, niet wetende dat hun aandeel in de film zal bestaan uit dit de rol die ze hier spelen. Aan beide zijden van de tafel ontvouwt zich een intrigerend spel met de grenzen van feit en fictie, dat ook inzicht geeft in de psychologie van macht en onderdanigheid.