Salvatore Giuliano

Anders dan andere grote regisseurs van de Italiaanse cinema uit de jaren zestig was Francesco Rosi al vanaf zijn eerste films (Il momento della veritá, Le mani sulla cittá) gespitst op de politiek-maatschappelijke achtergronden van zijn personages. Voor hem geen verbeelding van zoekende intellectuelen in crisis (Antonioni, Rossellini), speels-fantastische introspectie van de ziel (Fellini) of dramaturgisch zwaar aangezette vertellingen over de onbedorvenheid van het proletariaat (Pasolini). Liever concentreerde hij zich op de feiten – die leverden in Italië genoeg stof voor de verbeelding, vond hij.

Voor Salvatore Giuliano, portret van een bandiet die na WOII als een Siciliaanse Robin Hood roem verwierf maar in een regen van kogels zijn Waterloo vond, koos Rosi een onorthodoxe aanpak. De held van het verhaal is nauwelijks in beeld, de wereld om hem die zijn opgang mogelijk maakte, des te meer. Rosi - in zijn jonge jaren overtuigd aanhanger van de PCI – schildert het Sicilië van de armoede, de mafia en de corruptie en laat zien hoe de bevolking van het prachtige eiland daar onder te lijden heeft.

hymne aan sicilië

Net als in zijn latere werk (Il caso Mattei, Lucky Luciano) belicht Rosi vooral achterliggende sociale structuren: Salvatore Giuliano portretteert de wereld van de macht: rechters, politici, politiecommissarissen en mafiabazen delen de lakens uit. Maar de film is ook een indrukwekkend eerbetoon in zwart-wit aan de schoonheid van Sicilië (cameraman was Gianno di Venanzo die ook Fellini's Otto e mezzo draaide) en haar bevolking. Scorsese: “Salvatore Giuliano is a grand hymn to Sicily, the land of my family, and for that reason alone I cherish it.”

Restauratie (4K) uitgevoerd door Cineteca di Bologna in samenwerking met The Film Foundation. Ondersteund door Hollywood Foreign Press Association en The Film Foundation.