Sátántangó

Eye wijdt een tentoonstelling aan het werk van Janis Rafa, waarin de relatie tussen mens en dier centraal staat. Over haar keuzefilm zegt ze: "Sátántangó is letterlijk en symbolisch een grootse film. Met als zijn rauwe elementen vormt het echt een wereld op zich: de wereld van de regisseur. Ik hou ook van het cinematografische ritme. Voor mij gaat het over de dubbele aard van zorg, hoe de mens omgaat met geweld – bijvoorbeeld in de beroemde scène met het kind en de kat."

"Van de beginscène met de koeien heb ik de camerachoreografie vele malen bestudeerd, hoe Tarr het modderige land en de schuren en de koeien die daar leven documenteert. Ik ben geïnteresseerd in het leven in kleine afgelegen dorpen. De band tussen mens en dier is daar anders."

Over Sátántangó

Het lijkt bijna onmogelijk: een werkdag lang in de bioscoopstoel, kijkend naar een en dezelfde film. Toch is dat wat de Hongaarse regisseur Béla Tarr van zijn publiek eist, en dat dat geen probleem is, bewezen de lyrische reacties die de film bij elke vertoning oproepen.

De vertoning van Sátántangó (4K-restauratie) is niet alleen een eerbetoon aan een klassieker van de Oost-Europese film, maar ook de kans om kennis te maken met een uitzonderlijk begaafde verhalenverteller-in-beelden. Sátántangó is gestructureerd als een tango door het heden en verleden. In twaalf ‘bewegingen’, opgenomen in lange takes in een betoverend zwart-wit, neemt Tarr je mee naar een morsig dorpje in Hongarije. De werknemers van de voormalige collectieve boerderij zijn radeloos na de val van het communisme; zekerheden zijn verdwenen, wat rest is de dorpskroeg, roddel en het angstaanjagende vermoeden dat de doden zullen herrijzen.

…monumentale verbeelding…groots…zie een film die je nooit meer vergeet. (***** Trouw)

…zalig sombere, aangrijpende én gruwelijk komische ervaring die je voor altijd bijblijft. Wat een traktatie dus van filmmuseum en -distributeur Eye…een fraaie 4K-restauratie die de modder nog dikker maakt, de regen nog striemender, de beloning nóg groter… (De Volkskrant)

...zijn absolute meesterwerk...hypnotiserend...imponeert van begin tot eind...meesterlijk...eindeloos en mateloos meeslepend...schoonheid... hypnotisch...geestverruimende ervaring... (Filmkrant)

Op verzoek van Béla Tarr zijn de pauzes kort, om de kijker zo min mogelijk uit de film te halen. Na 137 minuten is er een pauze van 20 minuten. Het tweede deel is 125 minuten lang waarna een pauze van 30 minuten volgt. Het resterende deel duurt dan nog 177 minuten.