Sátántangó

Het klinkt ongelooflijk: een werkdag lang naar een film kijken zonder je te vervelen. Toch is dat het effect van Béla Tarrs betoverende beelden in zwartwit die de kijker langzaam meeslepen in een vertelling die het verstrijken van de tijd invoelbaar maakt.

Tarr situeerde de handeling in een morsig Hongaars dorpje; de protagonisten zijn de werknemers van een voormalige collectieve boerderij. De communistische utopie is ingestort, maar geen van de dorpelingen slaat de vleugels uit; ze beschikken over geld, maar kiezen voor een ledig bestaan in de kroeg of in het bed van de overspelige vrouw van Schmidt. Dan doemen geruchten op dat de doden uit hun graven zijn opgestaan...

Er zijn twee pauzes ingelast: van 12.15 tot 12.30 en van 15.05 tot 15.30.

trilogie

Sátántangó (1994) – veelgeprezen allegorie over de val van het communisme in Oost-Europa – behoort met Damnation (1988) en Werckmeister harmóniák (2000) tot een trilogie die tot stand kwam in samenwerking met de Hongaarse romanschrijver en scenarist László Krasznahorkai. Alle drie de films zijn op te vatten als commentaar op de kwetsbaarheid van de menselijke beschaving; onverwachte, bedreigende ontwikkelingen blijken het dierlijke in de mens omhoog te brengen en doen de onderlinge solidariteit in een besloten gemeenschap snel teniet.

“Een donkere, geestige, apocalyptische allegorie" (Variety)