Scarface

'Say hello to my little friend.' Het zijn de legendarische woorden waarmee de door Al Pacino gespeelde Cubaanse gangster Tony Montana in de slotscènes van Scarfacemet een machinegweer zijn belagers begroet. De Palma's remake van Howard Hawks' gelijknamige gangsterfilm uit 1932 verandert op dat moment in een ongekende geweldsexplosie. Het is de onvermijdelijke uitkomst van de criminele carrière van een voor Fidel Castro uitgeweken Cubaanse balling die zich begin jaren tachtig opwerkte tot de schrik van Miami en omstreken.

uit duizenden herkenbare sound

De Palma nam met Scarface vrijaf van zijn Hitchcockiaanse, door grillige plottwists gekenmerkte thrillers. Dat was even wennen voor zowel critici als publiek, maar de film zou mede dankzij de Pacino's over-de-topvertolking in de loop der jaren uitgroeien tot een culthit. Voor een aanzienlijk deel debet aan die populariteit is de synthesizerscore van Giorgio Moroder, de Italiaanse koning van de Eurodisco die met Donna Summers I Feel Love uit 1977 de basis had gelegd voor een uit duizenden herkenbare sound.

kitsch-esthetiek

Moroder werkte voor zijn iconische score samen met andere musici, zoals Deborah Harry die kort tevoren haar band Blondie ontbonden had. 'Rush Rush' werd een bescheiden hitje voor de zangeres die met de Italiaan eerder het bekendere 'Call Me' had opgenomen voor de soundtrack van American Gigolo (1980). Toen Universal Pictures Scarface in 2004 opnieuw wilde uitbrengen met een hiphop-score stak De Palma daar een stokje voor. Niks mis met een score die ons net als de film zelf onderdompelt in de overdadige kitsch-esthetiek van de jaren tachtig.