Shaft

In 1971 was de verschijning van Richard Roundtree als privédetective John Shaft een schok. zwarte pubers en twintigers hadden nog nooit een zwarte man gezien die negentig minuten lang de onbetwiste held van het witte doek was, herinnert cartoontekenaar en graphic novel-maker David F. Walker zich. “Up to that moment, all the heroes we had in film and television and comic books – all the guys we wanted to be – had been white.”

woelige tijden

Walkers opmerking zegt iets over de Amerikaanse cultuur, waarin wit, zwart, hispanic, joods en moslim weinig met elkaar in contact treden. Regisseur Gordon Parks, zwart, kreeg dan ook kritiek uit eigen kring te verduren: waarom woonde John Shaft in het vriendelijke, witte Greenwich Village, terwijl zijn werkterrein in het door misdaad en drugs geteisterde Harlem lag? Was Shaft te goed voor Harlem?

Shaft verscheen in politiek woelige tijden, toen veel (zwarte) jongemannen werden opgeroepen voor dienst in Vietnam, rassenrellen uitbraken in de grote steden van de VS en de drugshandel hele stadsdelen van New York in de greep had.

opzwepende soundtrack

Terug naar het verhaal: John Shaft – gehuld in nauwsluitende coltrui en lange leren jas – raakt in gewetensconflict als hij de ontvoerde dochter van een drugsdealer moet opsporen: hij heeft de pest aan de drugsmaffia.

Wat volgt is een tocht door de krochten van New York, getoonzet op de opzwepende soundtrack van Isaac Hayes (Oscar), waarbij Shaft hard maar rechtvaardig zijn ding doet. 'Shaft is the name, Shaft is the game!''