somniloquies

Zeven jaar lang nam medebewoner Mike Barr de urenlange monologen op van zijn huisgenoot Dion McGregor, die verhaalde van de meest surreële ervaringen. Over hoe zijn lichaam werd open gezaagd en ontdaan werd van organen, over seksuele fantasieën en over hoe hij door de straten loopt van een minuscuul mini-stadje.

Het onbewuste spreekt en er is geen touw aan vast te knopen, lijkt het, of je zou de alleenspraak moeten kenschetsen als een ‘kruising tussen de surreële slaapwandelaarspoëzie van Robert Desnos en de stand-up van Lenny Bruce’, zoals een filmcriticus deed.

Zwevende camera

Van McGregors ongefilterde vertellingen verscheen zelfs een LP (‘The Dream World of Dion McGregor’) – hij doet dienst als soundtrack bij de opnamen van slapende lichamen, gemaakt door filmmakersduo Véréna Paravel en Lucien Castaing-Taylor (oprichter van het Sensory Ethnography Lab, Harvard University).

De opnamen zijn even raadselachtig, donker en associatief als de spraak uit het onbewuste. De camera zweeft langs contouren van de slapenden, lijkt dan een oor binnen te dringen of andere lichaamsopeningen, het geheel een kluwen van vervormde beelden die de echo zijn van McGregors koortsachtige associaties.

Vertoning in samenhang met de documentaire Begrijpt u nu waarom ik huil? (1969) van Louis van Gasteren, over de toegang tot het onbewuste van een ex-concentratiekampgevangene, met inzet van lsd-therapie (4 mei).