Sparta

In Ulrich Seidls Rimini volgden we de aan de grond gelopen schlagerzanger Richie Bravo. Zijn jongere broer Ewald leidt een keurig bestaan als elektrotechnisch ingenieur – eenmaal in de veertig besluit hij het roer om te gooien. In een vervallen dorp in Transsylvanië bouwt Ewald met een troep jongens, gedeeltelijk weeskinderen, een verlaten schoolgebouw om tot een fort. De kinderen genieten van het buiten zijn, samen sporten en opknappen van een vervallen gebouw. Ook Ewald voelt zich bevrijd in het gezelschap van de kinderen. Toch is hij een gekwelde man: hij moet zijn pedofiele verlangens in toom houden.

Het Toronto Film Festival annuleerde Sparta's wereldpremière vanwege beschuldigingen geuit in het Duitse opinieblad Der Spiegel; Seidl zou de Roemeense kinderen noch hun (aanwezige) ouders hebben ingelicht over de thematiek van de film. Misbruik van goed vertrouwen, schreef Der Spiegel.

Ongemakkelijk

Seidl schreef een publieke verklaring waarin hij de beschuldigingen fel van de hand wees. Ware cinema, stelde de regisseur, trouw aan zijn oeuvre, verkent gebieden die we als ongemakkelijk, pijnlijk en ambigu ervaren. Een moreel scherpslijperige ‘voor’- of ‘tegen’-stellingname is niet het gebied waarin de filmkunst opereert, vindt de regisseur.

Wie zijn films bekijkt maakt kennis met een wereld waarin onuitgesproken verlangens, neuroses en tegenstrijdigheden aan het licht worden gebracht – met inachtneming van de grenzen van wat de acteurs, professioneel en non-professioneel, aandurven.