Sprekend Nederland

Sprekend Nederland laat een multicultureel land zien dat nog steeds lijkt te moeten wennen aan het feit dat het multicultureel ís. Waarin men zich bedreigd voelt door de komst van nieuwkomers. De vraag is: waar zijn we eigenlijk bang voor? Is het niet vooral de angst om ons geluk kwijt te raken, de angst voor het onbekende?

volkskroeg

We zien een land dat in allerlei clubjes verdeeld is, waarbij iedereen letterlijk en figuurlijk voor eigen parochie lijkt te prediken. Binnen al die clubjes is iedereen verenigd en veilig, maar tegelijkertijd sluit men zo ook de ander uit.

De film opent met de naturalisatieceremonie van nieuwe Nederlanders die hun paspoort krijgen en hun trouw aan de Nederlandse grondwet beloven. En eindigt met de diploma-uitreiking van middelbare scholieren op weg naar een nieuw fase in hun leven. Daartussen in is er een caleidoscoop aan scènes - van volkskroeg tot Koninklijk Paleis - die op een onthutsende en soms ontroerende manier de kijker met de allerlei brandende kwesties confronteren.

tijdgeest

In 2003 maakte John Appel (André Hazes – Zij gelooft in mij, Wrong Time, Wrong Place) een televisiefilm onder de gelijknamige titel. en heeft nu een remake van deze film gemaakt met een duidelijkere verhaalstructuur.

Ditmaal filmde hij meer om de toespraken heen door juist het decor in beeld te brengen en niet alleen maar de spreker. Bij zijn remake is hij ook gerichter op zoek gegaan naar situaties en toespraken die de tijdgeest van nu moeten vangen in een multiculturele samenleving.